স্মৃতিৰ এখিলা পাত

আজি তুমি মোক কান্দুৱাই সুখী হৈছা,   চোৱা, এদিন মোক বিচাৰি তুমি কান্দিবা।   যেতিয়া কৈছিলোঁ, “তোমাৰ অবিহনে মৰি যাম,”   তুমি ধেমালি ভাবি হাঁহি দিছিলা।   মোৰ মৰা শোঁ যেতিয়া তোমাৰ কাষেদি ওলাব,   মোৰ কথাবোৰ মনত পেলাই তুমি কান্দিবা।   মানিছোঁ, আজি সময়ে মোৰ লগত লুকাভাকু খেলিছে,   সময় নাহাতেই সকলো এৰি গুচি যাম, চোৱা।   সৰু কাৰণত যেতিয়া কোনোবাই এৰি যাব,   মোলৈ কৰা অভিমান মনত পৰি তুমি কান্দিবা।   তোমাৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰত যেতিয়া মিছা শুনিবা,   মোৰ লগত কৰা চালাকি তোমাৰ মনত পৰিব।   খং কৰি কোনোবাই দূৰলৈ গ’লে নাহিব,   বাৰে বাৰে মনত পৰি মই তোমাক মাতিম।   শ্মশানত চাকি জ্বলাবলৈ তুমি নাথাকিবা,   দুখে তোমাক আৱৰি কেতিয়াও এৰি নাযাব।   যেতিয়া তুমি বুজিবা মোৰ প্ৰেমৰ গভীৰতা,   দুচকুত বিৰহৰ চকুলোৰে মুখ মচিবা।   যদি পাৰা, মোৰ এটা কাম কৰি দিবা—   মোৰ মৰা শোঁক যেতিয়া মায়ে কান্দিব,   তেওঁক সাৱটি অলপ সান্ত্বনা দিবা।...

বহুত কষ্ট হয় যেতিয়া কোনো আপোন মানুহে কয়, “তোমাৰ যি মন তাকে কৰা, মোৰ ক’বলৈ একো নাই।” আমি বন্ধুত্ব কৰোঁ কিয়? যেতিয়া কিবা অসুবিধা হয়, তেওঁৰ ওচৰত মনৰ কথা ক’ব পাৰোঁ বুলিয়েই তো। অকলশৰীয়া লাগিলে তেওঁৰ লগত কথা পাতি মনটো পাতল কৰোঁ বুলিয়েই। কিন্তু যদি তেওঁ তোমাক বুজিবলৈ চেষ্টাই নকৰে আৰু কয়, “তোমাৰ যি ইচ্ছা তাকেই কৰা,” তেন্তে বন্ধু যেন বন্ধু নহয়, কোনো অচিনাকি মানুহৰ দৰে লাগে। তেওঁৰ ওপৰত থকা বিশ্বাস এটা মুহূৰ্ততে চুৰমাৰ হ’বলৈ ধৰে।  সকলো সম্পৰ্ক আৰু সপোন যেন দাপোন ভাঙি চিটিকি পৰাৰ দৰে লাগে—টুকুৰা টুকুৰ হৈ ছিন্নভিন্ন হৈ পৰে। নিজকে নিজে বহুত প্ৰশ্ন কৰিবলৈ লওঁ—কিয়? কিয় তেওঁক ইমান বিশ্বাস কৰিছিলোঁ? যদি তেওঁৰ চকুত তোমাৰ ভাৱনাৰ কোনো মূল্য নাই, তেন্তে তুমি কিয় এটা মিছা সম্পৰ্ক বচাই ৰাখি নিজকে আন্ধাৰত ঠেলি দিব খুজিছা?  বন্ধুত্ব, প্ৰেম—এই সম্পৰ্কবোৰত বিশ্বাস আৰু ভৰসা দুয়োটা বৰ দৰকাৰী। বিশ্বাসৰ ৰছিৰে ভৰসাৰ গাঁঠি বান্ধি এই সম্পৰ্কক আঁকোৱালি ধৰিব লাগে, যাতে কেতিয়াও খোলখাই এজনে আনজনৰ পৰা আঁতৰি নাযায়। যদি এজনে যাবলৈ ধৰে, আনজনে গাঁঠিটো টান কৰি ধৰিব লাগে। কাৰণ এই সম্পৰ্ক তোমাৰো। বিচ্ছেদ হ...

কি লিখিম, লিখিবলৈ শব্দ বিচাৰি নোপোৱা হৈছোঁ। যাৰ বাবে লিখি গৈছিলোঁ, তেওঁ পঢ়িবলৈ বেয়া পায়। কয়, “পাগলৰ একো কাম নাই।” তেওঁ মোৰ নামো শুনিব নিবিচাৰে। তাইৰ কোনো বান্ধৱীয়ে মোৰ কথা ক’লে তাই দূৰলৈ আঁতৰি যায়, নহ’লে ক’বলৈ মানা কৰে। মই ইমানেই বেয়া নেকি? কি ইমান ডাঙৰ অপৰাধ কৰিলোঁ যে তুমি মোক এনেকৈ বেয়া পোৱা?যদি প্ৰেম কৰাটো ভুল, মই কৰিছোঁ। তোমাৰ নাম হাতত লিখাটো ভুল হ’লে, মই সেইটোও কৰিছোঁ। ৰঙা তেজেৰে চিঠি লিখাটো ভুল হ’লে, সেইটোও মই কৰিছোঁ। কিন্তু মোক বাধ্য কোনে কৰালে? মই তো কেতিয়াও তোমাক দুখ দিয়া নাই। ইমান সকলোৰ পিছতো তোমাৰ নাম মোৰ মুখত থাকে। তোমাৰ নামৰ পাছৱৰ্ড দিলে মোৰ কম্পিউটাৰ খোলে—ই-মেইল, ফেচবুক, সকলোতে তোমাৰ নাম। তাত তোমাৰ কোনো দুখ নাই।তোমাৰ নাম মোৰ বাবে ইমান সহজ হৈ পৰিছে যে তাৰ বাহিৰে আন একো মনলৈ নাহে। কেতিয়াবা ভয় লাগে—তোমাৰ নাম বাৰে বাৰে লৈ থাকিলে তুমি উজুটি খাবা নেকি, খাওঁতে চৰচৰনি লাগিব নেকি। তোমাৰ ফটো নাচালে মোৰ টোপনি নাহে। আৰু তুমি কোৱা, “মই পাগল।” হয়, মই পাগল—তোমাৰ প্ৰেমত পাগল।মই আৰু তোমাক আমনি নকৰোঁ বুলি ঠিক কৰিছোঁ। তোমাৰ নামৰ পাছৱৰ্ড ডিলিট কৰিম বুলি ভাবি “ফৰগেট পাছৱৰ্ড” কৰিল...

তোমাৰ অবিহনে এনেকৈ জীয়াই আছোঁ, যেন নিজকে নিজে শাস্তি দি ফুৰিছোঁ। দিন পাৰ হৈছে, ৰাতিও আহিছে, সদায় যেন নতুন দুখ এটা থমকি ৰৈ আছে।তোমাৰ মাত শুনিবলৈ দুয়োটা কাণ ব্যাকুল, মুখত মাথোঁ তোমাৰ নাম। সকলো পাহৰি, তোমাক মনত পেলাই কান্দোঁ, সময়মতে কাম কৰিবও নোৱাৰোঁ।