স্মৃতিৰ এখিলা পাত

তুমি বেংগালুৰুলৈ নোযোৱাৰ আগতে আমি এদিন আমাৰ জন্মদিন কেনেকৈ পালন কৰিম তাৰ প্লেন বনাইছিলোঁ। তুমি কৈছিলা, “এইবাৰ মই তোমাৰ কাষত থাকি তোমাৰ জন্মদিন পালন কৰিম।” কি কি মিছা সপোন দেখুৱাইছিলা! কিন্তু আজি মোৰ জন্মদিন আহিল, তুমি মোক এটা ফোনো নকৰিলা। হাত চৰিবলৈ আগতীয়াকৈ শুভেচ্ছা জনাই আঁতৰি গ’লা। হয়, মই দুদিন ধৰি তোমাক সময় দিয়া নাই। মই জানিব বিচাৰিছিলোঁ—যদি কেতিয়াবা সৰু কথাত কাজিয়া হৈ অভিমান কৰোঁ, তুমি তাক কেনেকৈ চম্ভালিবা। তুমি আঁতৰি গ’লা।  চাৰি বছৰত আমাৰ কিমান কাজিয়া হৈছে, ব্লক-আনব্লকৰ খেল কিমান পাৰ হৈছে। কিন্তু মই তোমাক কেতিয়াও শুভেচ্ছা জনাবলৈ পাহৰা নাই। জানিব বিচাৰিলে শুনা—প্ৰতি ২৩ ডিচেম্বৰ, ১১:৫৯ বজাত মই তোমালৈ ফোন বা মেছেজ পঠিয়াবলৈ চেষ্টা কৰি আহিছোঁ। সকলো অভিমান সামৰি সেই ৰাতি তোমাৰ নামত কবিতা লিখি পাৰ কৰিছোঁ। কিন্তু তোমাৰ লগত মোৰ বাবে এটা মিনিটো নাই। তুমি মোক দৰকাৰ পৰিলেহে মনত পেলোৱা, নহ’লে ভাৰমে যোৱা নেকি জানো।  তোমাৰ পৰা মোক কোনো উপহাৰ নালাগে, মাত্ৰ তোমাৰ প্ৰেমৰ প্ৰয়োজন আছিল। হা হা, মই পাহৰি গৈছিলোঁ—তুমি ৪জি ছোৱালী। তোমাৰ ভাষাত প্ৰেম মানে বিচনাত লগা মাথোঁ। মাফ কৰা মেডাম,...